Historia win produkowanych w Langwedocji sięga V wieku p.n.e., gdy starożytni Grecy zakładali pierwsze wybrzeżne winnice w okolicach miasta Narbonne. Razem w winnicami z Prowansji są one jednymi z najstarszych francuskich winnic. Langwedocja należy do Francji od XIII wieku, a w połowie wieku XVIII Francja uzyskała od Hiszpanii rejon Roussillon. W 1980 roku Langwedocja i Roussilon zostały połączone w jeden region administracyjny. Na przestrzeni wieków – od IV do wczesnych lat wieku XIX Langwedocja uchodziła za region produkujący najwyższej jakości wina. Co więcej, w XIV wieku chorym w paryskich szpitalach przepisywano wina pochodzące z okolic St. Chinian, uważając że mają one szczególne właściwości lecznicze. W okresie rewolucji przemysłowej w XIX wieku rozpoczęto produkcję win zwanych „”le gros rouge””, które były tanimi czerwonymi winami produkowanymi specjalnie z myślą o robotnikach. Wino to było wytwarzane z połączenia słabych win francuskich z mocniejszymi algierskimi. W XIX wieku winnice Langwedocji bardzo ucierpiały na skutek epidemii filoksery (mszycy atakującej winorośle), zabijając wiele z najcenniejszych szczepów (Vitis vinifera) – na ich miejsce zasadzono niższe jakościowo Aramon, Alicante Bouschet i Carignan. W trakcie obu wojen światowych Langwedocja zaopatrywała francuskie wojsko w wino, które było wydawane żołnierzom jako część dziennych racji żywieniowych. W 1962 roku Algieria uzyskała niepodległość i tym samym zakończył się udział win algierskich w produkcji „”le gros rouge””. To wydarzenie wraz z odejściem Francuzów od picia tanich win, sprawiło, że przez następne dekady Francja (a w tym Langwedocja) produkowała znaczne nadwyżki wina i przyczyniała się do kryzysu branży winiarskiej. Konieczna była pomoc Unii Europejskiej i dotacje na zmniejszenie produkcji. Wszystkie te wydarzenia zmusiły wielu winiarzy z Langwedocji do rozpoczęcia produkcji win wyższej jakości ale wywołały również wiele protestów i niepokojów społecznych. Mimo obiegowej opinii, że wina z Langwedocji są słabej jakości i że są produkowane na masową skalę, a także pomimo nieprawdziwych pogłosek o kryzysie winiarzy z tego rejonu, część przedstawicieli przemysłu winiarskiego z Langwedocji dzięki inwestycjom oraz położeniu nacisku na jakość produkcji odnosi coraz większe sukcesy. Wiele z winnic, które skoncentrowały się na produkcji win wysokiej jakości ostatnimi czasy odnotowało wzrost sprzedaży. Niektóre z winnic uzyskały klasyfikację AOC z 1990 roku, podczas gdy inne skoncentrowały się na produkcji win tylko z jednego szczepu i właśnie nimi podbijają światowe rynki.

Wiele cech regionu Langwedocji-Rousillon jest podobnych do cech terenu i klimatu sąsiednich regionów południowego Rodanu i Prowansji. Region rozciąga się na przestrzeni 240 km od Banyuls AOC przy granicy z Hiszpanią po Pireneje na zachodzie, wzdłuż wybrzeża morza Śródziemnego po Rodan i Prowansję na wschodzie. Północne granie regionu znajdują się w Masywie Centralnym wraz z górami Cévennes oraz dominującymi w okolicy dolinami. Wiele winnic położonych jest wzdłuż rzeki Hérault. Winnice Langwedocji zazwyczaj znajdują się wzdłuż nadbrzeżnych równin morza Śródziemnego. Winnice Rousillon zaś znajdują się w wąskich dolinach wokół Pirenejów. Szczytowy sezon upraw (pomiędzy majem a sierpniem) charakteryzuje suchość, gdyż większość rocznych opadów przypada na zimę. W Langwedocji, równiny są najbardziej suche i gorące w całej Francji. Klimat śródziemnomorski sprzyja uprawie różnorodnych odmian winogron, a winiarze skutecznie zajmują się masową produkcją win. Średnia temperatura roczna to 14 °C. Śródlądowy wiatr (tramontane) wzmaga dodatkowo suchy klimat: susze stanowią najczęstsze zagrożenie dla winorośli, zwłaszcza, że francuskie AOC oraz Unia Europejska zabraniają irygacji. W grudniu 2006 roku, w odpowiedzi na globalne ocieplenie rząd francuski złagodził trochę przepisy dotyczące nawadniania. W 1999 roku surowa pogoda (w tym burze gradowe) wpłynęła negatywnie na przemysł winny w Roussillon – w listopadzie winiarze mieli do czynienia z opadami, które w ciągu 36 godzin przekroczyły ilość rocznych opadów w okolicach Corbières i Minervois w Langwedocji północnej. Skład gleby w Langwedocji różni się: od kredowego, wapiennego i żwirowego wewnątrz regionu po bardziej aluwialny bliżej wybrzeża. Niektóre z najbardziej cenionych winnic położone są na szczycie kamieni z koryta rzek, podobnych do tych z Châteauneuf-du-Pape.